Veertig jaar theater in Groede: Adrie (76) stopt nog lang niet

De meeste inwoners van Groede keken veertig jaar geleden erg vreemd op toen ze hoorden dat er een klein theater in hun dorp zou komen. Nu is huistheater De Twee Duiven inmiddels niet meer weg te denken. De 76-jarige eigenaar, directeur, gastheer en theatermaker Adrie Oosterling is nog lang niet van plan om te stoppen. Hij heeft zelfs speciaal voor het jubileum een nieuwe voorstelling gemaakt. Omroep Zeeland sprak hem hierover.

Wanneer heb je besloten om De Twee Duiven te starten?
"De Twee Duiven heb ik gebouwd in 1985 met het idee dat ik in Amsterdam zou gaan wonen en dat ik hierboven een pied-à-terre (tijdelijk verblijf, red.) zou hebben. Beneden zou ik het dan verhuren aan een instrumentenmaker. Nou, dat laatste ging niet door en dat had ik natuurlijk kunnen weten, want al die creatieve mensen zijn ook tamelijk grillig. Maar goed, ik had op een gegeven moment die ruimte en had er geen bestemming voor. Ik ben er dus zelf maar gestart met spelen en er begonnen steeds meer groepjes te komen met stoeltjes van Ikea van negen gulden. En zo is het uitgegroeid tot wat het nu is."

Heb je de naam zelf bedacht?
"Jazeker. Hier op het pleintje werden vroeger postduiven ingekorfd vanuit het café hiernaast. Dus die duivenboeren zaten met hun kont op die mand, de duiven zaten te koeren en zij rookten een peuk met een pint. Ik wilde ook een naam die herkenbaar was voor de bewoners. In de jaren tachtig had je nog heel veel postduivenmelkers, dat was toen bijna gemeengoed. Als je een beetje grote tuin had en je was een beetje een man die iets te doen wilde hebben in zijn vrije tijd, dan had je postduiven. Vandaar deze naam."

Hoe is de liefde voor het theater ontstaan?
"Het was niet zozeer de liefde voor theater, maar wel de oneindige mogelijkheden om muziek te maken en dan in ensembles te spelen. Dat begon al toen ik zes was met een blokfluitensemble, een accordeonensemble, een gemengde speelgroep en met een kinderkoor. Het grootste gedeelte daarvan werd door mijn vader geïnitieerd. Mijn moeder zong altijd, mijn vader schreef gedichten en maakte muziek. Hij had ook leerlingen, dus als ik boven sliep, dan hoorde ik beneden de leerlingen nog op de piano spelen. Er was dus altijd muziek. Ik denk dat ik besmet ben, in een lange familielijn, met een liefde voor taal."

Adrie was in augustus te gast bij Omroep ZVL: 

Is er veel veranderd in die veertig jaar?
"Als ik naar mijn theater kijk, dan is het natuurlijk zo dat het repertoire zich heeft ontwikkeld. Als je begint denk je waar moet ik eens over schrijven? Dus dan begin je dichtbij en schrijf je over allerlei Zeeuwse elementen, zoals paarden, het strand, mosselen en de boer. Maar dat raakt een keer, niet zozeer uitgeput, maar je krijgt er ook genoeg van. Je ontwikkelt jezelf namelijk, dus ook de thema's, onderwerpen en je teksten veranderen. Ik heb nu zelfs een programma over het klimaat voor mensen die het mooi vinden. Dus naarmate je je levenservaring toeneemt, kruipt dat in je programma's."

Is het ook een locatie waar je de ruimte geeft aan andere artiesten?
"Dat was in het begin wel de bedoeling, maar ik zou bijna zeggen dat het er niet van gekomen is. Als ik hier zelf niet speelde, dan was ik meestal onderweg. Ik zat in de eerste jaren nog in Amsterdam en werkte daarnaast in Terneuzen. Dus ik had niet zo heel veel tijd om hier een theater te ontwikkelen. Ik ben zelfs nog begonnen als galerie. Maar dat moest ik op een gegeven moment loslaten, want het ging gewoon niet om dat allemaal te doen. Dus ik speel hier eigenlijk altijd alleen of samen met iemand waar ik mee samenwerk."
Je hebt speciaal voor dit jubileum een voorstelling geschreven, toch?
"Eigenlijk heb ik ontzettend getwijfeld over wat ik zou gaan doen. Moest ik een dwarsdoorsnede uit de afgelopen veertig jaar maken? Nou, dat heb ik dus niet gedaan. Uiteindelijk had ik toch weer veel actueel materiaal, dus heb ik besloten om op de dinsdag en de vrijdag gewoon mijn volgende vernieuwde programma Duiven remmen niet te spelen. Dat is een programma zoals het al jaren is, maar dan met nieuw materiaal, een nieuw thema en een rode draad. Er zit oud materiaal in wat voor mensen herkenbaar is, er zit Zeeuws-Vlaams in er zit zelfs ook Engels materiaal in."
  
Zie jij jezelf als een singer-songwriter of als theatermaker?
"Het loopt natuurlijk in elkaar over, want als ik singer-songwriter ben en de teksten blijven liggen in de kast dan gebeurt er niks. Dus ik moest er een podium voor zoeken, want die uitvoerende kant wilde ik ook beleven. Ik ben eigenlijk begonnen door aansporing van Marie-Ceciel Moerdijk. Dat was toen een Zeeuws icoon en daar schreef ik Zeeuwse teksten voor. En op aandringen van haar ben ik dus zelf ook gaan optreden. Inmiddels zijn we veertig jaar verder en is m'n repertoire ontzettend verbreed en dus niet alleen bij de Zeeuwse teksten gebleven. Ik breng een mix van liedjes, teksten, gedichten en anekdotes, in een huiselijke sfeer."

Wat heb je nog op je verlanglijstje staan, op je bucketlist?
"Mijn doel is nog steeds om mooier materiaal te schrijven. Er zit bij het Engelse materiaal nu één of twee dingen, waarvan ik denk, die wil ik echt op YouTube zetten met een beetje filmmateriaal erbij, want dat is internationaal aansprekend. Ik streef natuurlijk helemaal niet meer naar een internationale carrière of zo. Als er iets gebeurt is het goed en als er niks gebeurt is het ook goed. Maar mijn streven is om mijn vak nog steeds verder uit te diepen. Dat houdt nooit op. Dat is een verlangen wat gewoon heel bevredigend is."

Hoe lang ga je nog door?
"Zolang de geest jong wil blijven en de ledenmaten niet al te stram zijn. Dat heb ik ook al genoeg om me heen gezien en zelf ook mogen ervaren. Als je een knie hebt die op slot schiet dan is het klaar. Als je bezig kan blijven, houdt dat ontzettend jong. Dus Adrie zit voorlopig nog niet achter de geraniums."

Dit is een bericht van Omroep Zeeland  

Door: Tineke Kerste