Ahmet Mansur kwam als tweede generatie vanuit Turkije naar Nederland. Zijn vader woonde en werkte in Rotterdam en liet in 1976 zijn gezin met acht kinderen overkomen. Ahmet was toen zeventien jaar. Hij had in Turkije niet meer dan vijf jaar lagere school achter de rug, zonder enige vervolgopleiding of cursus. Sinds zijn tiende jaar moest hij werken om het gezin in Turkije te onderhouden. Hij deed wat hij kon doen en verkocht bijvoorbeeld water, waste auto’s, zamelde geld in bij een minibus en werkte bij een garage- en timmerbedrijf. Omdat hij de oudste van het gezin was moest hij ook in Nederland direct gaan werken en op deze manier zijn bijdrage leveren aan het gezin.

Van Delfshaven naar Kralingen…

Na twee jaar begon zijn carrière als machinist bij NKF (De Nederlandse Kabelfabriek) in Delft. Hij stimuleerde zijn vader om gezamenlijk een huis te kopen, hetgeen gebeurde. Ahmet leerde ondertussen meer van de Nederlandse samenleving en taal dan zijn vader. Zonder dat hij het wist nam hij tegen zijn wil in een autogarage over. Naast zijn baan in de drieploegendiensten bij NKF verkocht Ahmet auto’s. Hij was pas getrouwd en woonde met zijn vrouw en twee kinderen bij zijn ouders op verschillende verdiepingen in. Hij had hierdoor voor zijn familie meer inkomen dan voorheen nodig. In 1980 vertrok hij met zijn gezin uit zijn ouderlijk huis in Rotterdam Delfshaven. Hij liet de woning die gezamenlijk was gekocht aan zijn vader over en verhuisde naar Kralingen, een andere wijk in Rotterdam.

Van Rotterdam naar Oostenrijk…

Weer twee jaar later nam zijn carrière een andere wending. Ahmet startte een groothandel in levensmiddelen. Hij nam in die tijd beslissingen die niet goed uitpakten en had contacten die een negatieve invloed op hem hadden. Zijn dromen kwamen niet uit, hij voelde zich depressief en er volgde een echtscheiding. Hij realiseerde zich dit achteraf nog het meest en miste zijn twee kinderen en familie enorm. Desondanks vluchtte hij naar Oostenrijk en werkte daar zeven jaar om de dromen van zijn kinderen te helpen realiseren.

Terug naar Turkije…

In 1994 besloot Ahmet om naar zijn geboorteland Turkije terug te keren. Hij ging in de industriestad Kayseri, in Centraal-Anatolië wonen. Opnieuw was hij in een voor hem vreemd land terecht gekomen. Turkije was niet meer het land dat hij verliet toen hij zeventien jaar was. Hij werd niet meer als Turk gezien, maar als Hollander. Hij zette recht dat ooit door de lokale gemeente de twee letters in zijn achternaam werden verwisseld. De rest van zijn familie heet nog altijd Masnur, met uitzondering van zijn twee dochters. Ahmet kocht drie vrachtauto’s en begon een groothandel in groente en fruit. Het was voor hem een bittere noodzaak om mensen te geloven en te vertrouwen. Maar hij werd door zakenpartners opgelicht en verloor al zijn spaargeld en vastgoed. Hij had geen geld meer om een brood te kunnen kopen en niemand wilde hem helpen.

Van Kayseri naar Antalya…

In 1996 verhuisde hij zonder een cent op zak naar een andere Turkse stad. Hij vond per toeval werk inclusief kost en inwoning en kreeg een voorschot op zijn loon. Omdat Ahmet de Duitse en Nederlandse taal voldoende beheerst kon hij leuk verdienen. Dit resulteerde in 2005 tot een eigen zaak in Antalya aan de Middellandse zee. Hij had twintig man personeel in dienst maar ging desondanks een jaar later failliet. Opnieuw had hij niets meer en kwam voor een uitdaging te staan.

Terugkeer naar Nederland…

Ondertussen had hij geen twee maar drie kinderen, een zoon en twee dochters. In 2006 besloot hij om naar Nederland terug te keren, zijn tweede thuisland waar hij twee van zijn kinderen had achtergelaten. In 2008 kwam hij met het doel om weer opnieuw te beginnen met vijftig euro op zak in Rotterdam aan. Ahmet voelde zich schuldig naar zijn kinderen dat hij er niet voor ze als vader was. Hij vroeg ze om geduldig af te wachten omdat hij het voor ze wilde gaan proberen het goed te maken. Op zijn leeftijd zonder enige diploma’s een vaste baan vinden was niet gemakkelijk. Hij bedacht een plan om zijn belofte te kunnen waar maken. In 2009 begon hij als zelfstandig ondernemer met het Klusbedrijf Hamertje Tik Delft, dat hij nog altijd heeft. Inmiddels is hij de trotse opa van twee meisjes en vier jongens.

Een droom die in Axel is uitgekomen…

Ooit werkte hij in Turkije in het eethuis van zijn oom. Dat begon met afwassen en eindigde als hulp van de kok. Onlangs richtte Ahmet Mansur, op het adres van het voormalige cafetaria ’t Patattenhuisje, Cafetaria Aspendos voor zijn zoon Nuri Masnur op. Een eetgelegenheid met Turkse snacks en specialiteiten. Hij was via internet op zoek naar een rustige plek en kwam op Axel uit. Al vrij snel kwam hij een kijkje nemen en bij het tweede bezoek had Ahmet besloten cafetaria ’t Patattenhuisje over te nemen. Hij regelde de verbouwing en inrichting via zijn Klusbedrijf Hamertje Tik Delft. Ahmet komt uit Rotterdam maar woont momenteel in Delft, het pendelen van Delft naar Axel valt hem wel wat zwaar maar hij is de omgeving van Axel en alle verdere mogelijkheden aan het ontdekken.

 

Tekst & layout: Rosette de Schaap